Hoi,
Zoals je in mijn vorige post kon lezen was de dag van mijn operatie niet veraf.
Toen het tot me doordrong dat het effectief morgen stond te gebeuren, werd ik bang.
Maar waarvoor moest ik bang zijn? Ik ging toch in goede handen zijn, daar was ik van overtuigd!
Ik geloof nu dat ik bang was dat heel mijn gezicht er compleet anders zou gaan uitzien. Dat ik niet meer "ik" ging zijn. Maar ook was ik bang dat het allemaal maar voor niets ging geweest zijn en dat ik opgezadeld bleef zitten met nog meer ongemakken als voorheen.
Ettelijke nachtmerries heb ik hierover gehad. De meest rampzalige scenario's werden afgespeeld in mijn dromen. Dat de verdoving niet zou werken, en dat ik niets zou kunnen zeggen maar wel alles kon voelen. Dat het eindresultaat er verschrikkelijk uit zag en ik me niet meer buiten durfde te vertonen, dat iedereen me vol afgrijzen aankeek. Noem maar op.
Die dag voor de operatie was het snelst van al voorbijgevlogen. Vol frustraties vooral.
Ik had het gevoel dat niet veel mensen eigenlijk begrepen wat zo'n ingreep betekende voor mij.
Maar dat terzijde gelaten, heb ik enorm veel steun gehad van mijn vriend en mijn familie!
Die stelden me steeds terug gerust, dat alles wel goed zou komen en dat ik me helemaal geen zorgen moest maken. Nog snel langs de orthodont om haakjes te laten plaatsen op mijn beugel zodat de chirurg dat niet meer hoefde te doen. Deze haakjes dienen om de "wafer", het hulpstuk om de juiste beet te bepalen eens mijn kaak los staat, vast te zetten.
Toen ik thuiskwam die dag, heb ik nog een overheerlijke groentelasagne gegeten en alles voorbereid voor mijn toekomstige 6 weken vloeibaar eten. Dit hield in : zo'n 10 liter soep maken in allerlei smaakjes zodat ik daar al tenminste niet aan moest denken. Om 23 uur nog een groot glas water naar binnen gekapt want om middernacht moest ik nuchter zijn. Geen eten, geen drinken.
Slapen heb ik die nacht weinig gedaan. Vooral 's ochtends, toen ik mij om 8 uur moest aanmelden, gierden de zenuwen door mijn lijf.
Ik werd meteen naar mijn kamer geleid waar er nog een lief oud vrouwtje lag die iets had aan haar voet, maar ze nog niet wisten wat het juist was.
Daar was het wachten, nog steeds met zenuwbeestjes in mijn lijf die maar niet stil zaten. Nog snel even een foto met een zenuwachtige beugel glimlach!
Plots kwamen ze vertellen dat ik mij al mocht klaarmaken en dat ze mij meteen kwamen halen. Dit was om 9u30. De operatie zou een half uur later plaatsvinden.
Toen ze mij kwamen halen in mijn mooie ziekenhuispyama met twee koordjes, mocht ik op het bed blijven liggen. Ineens werd het mij allemaal teveel. Met tranen die rolden over mijn wangen reden zij mij door de gangen. De twee verpleegsters stelden me gerust. Maar toen ik in de voorbereidingskamer lag kon ik niet stoppen met wenen.
Wat trouwens echt niet goed is, want als je weent geraakt je neus verstopt en de weken na de operatie mag je niet snuiten of niezen.
De chirurg kwam nog eventjes dag zeggen aan mijn bed, en toen hij zag dat ik echt heel bang was heeft hij me op het hart gedrukt dat alles honderd procent goed zou komen en ik me echt geen zorgen moest maken.
Daarna hebben ze een catheter in mijn hand gestoken waarlangs de anesthesist de verdoving zou toedienen. Dit voelde ik amper.
En daar waren ze, klaar om mij binnen te rijden in de operatiekamer, twee super lieve verpleegsters. Maar toch kon ik nog steeds niet stoppen met huilen. En bibberen! Brrrrr! Wat was het daar koud! Ik kon alleen maar medelijden hebben met de mensen die in zo'n koude moesten werken. Toen ik dat zei, moesten ze lachen, ze waren het al lang gewoon.
De anesthesist deed zijn werk, wuifde me welterusten en toen was ik weg.
Om 13u30 uur werd ik terug wakker in de recovery. Wat was me dat?!
Een verschrikkelijk gevoel. Ik had het zò koud. Zo hard heb ik nog nooit gebibberd. En zoveel pijn. Ik kon niet slikken, heel mijn gezicht was doof. Ik was nog half verdwaasd wakker aan het worden en om de minuut werd er aan mijn arm de bloeddruk automatisch gemeten.
Ik wou hulp, iemand die me om mij bekommerde maar het was daar druk, heel druk. En om de aandacht te trekken van één van de verpleegsters kon ik niet roepen, geen knopje indrukken.
Ook had ik een icepack die heel de tijd van mijn hoofd gleed...
Toen had ik door dat wanneer ik mijn arm waar mijn bloeddruk werd gemeten, plooide, er een signaal afging aan mijn bed dat er niet goed kon worden gemeten. Dan kwam er iemand langs om te checken.
"Heb je pijn?" vroeg ze. Ik knikte van ja! "Dan ga ik nog iets bijgeven" vertelde ze. Ondertussen was ik mijzelf bijna uit het bed aan het bibberen en toen ze dit merkte, plaatste ze een verwarmingstoestelletje onder mijn lakens. Oh heerlijk! Ik kwam al snel tot rust en voelde een tintelend stroompje pijnstiller via mijn hand door mijn lichaam vloeien.
Toen ik bijna helemaal tot rust was gekomen werd ik naar mijn kamer gereden waar mijn mama stond te wachten. Die was opgelucht dat ik terug was maar ook een beetje geschrokken van hoe ik er uit zag.
Ik zie er precies dood uit, zo lijkbleek.
Op de kamer kreeg ik icepacks die ik rond mijn hoofd kon vastklitten. Veel handiger! Alleen zelf kon ik dit nog niet aandoen. Maar deze bleven wel op hun plaats zitten en gaven goed verkoeling.
Ik heb veel geslapen maar ben ook weer dikwijls wakker geworden. Mijn mama is heel de tijd bij mij gebleven tot 's avonds en mijn papa ook eventjes. Mijn vriend is meteen na zijn werk op bezoek gekomen en dit deed deugd. Hij is bij mij gebleven tot ik moest gaan slapen. De chirurg is nog langs geweest en wist te vertellen dat alles heel goed verlopen was maar dat het een half uur langer heeft geduurd omdat ik blijkbaar het dikste bot heb dat hij ooit bij zo'n jong meisje had gezien. Is dit dan positief of negatief? Daar ben ik nog altijd niet uit. Maar daardoor heeft hij veel meer moeten boren en slijpen. Ook wist hij me te vertellen dat ik waarschijnlijk bij de groep van "de grote opzwellers" hoorde. Dit betekende dat ik tegen zaterdag op mijn "meest opgezwollen" zou zijn. Nog een beetje proberen te drinken ( met een rietje ging niet aangezien ik mijn lippen niet op elkaar kreeg ). Dus eerder proberen naar binnen te slurpen met een doekje eronder.
Tijd om te slapen. Maar slapen ging niet. Het dametje naast me had me veel te vertellen maar het drong niet echt tot haar door dat ik niets kon terugzeggen. Dit was redelijk vermoeiend. Ook dwaalde zij rond 's nachts en had zij haar belletje voor de verpleging uit het stopcontact getrokken waardoor ik met mijn belletje de verpleging op de hoogte hield van haar nachtelijke zwerftochten. Mijn neus bloedde heel de nacht door, ik denk dat ik een heel pak tissues heb opgebruikt. Maar dit was normaal zeiden ze.
Ik denk dat ik elk uur heb gezien. De icepacks warmden snel op en de nachtverpleging was zo vriendelijk om deze telkens te vervangen en helpen aandoen. Super vriendelijk waren ze daar! Ik probeerde er een dankjewel uit te krijgen maar ze legde al gauw een vinger op haar mond dat ik moest rusten en zwijgen. Telkens met een hele lieve lach en de grootste zorg!
De volgende dag moest ik me aankleden voor foto's en bespreking. Eerst geprobeerd mijn tanden te poetsen en spoelen maar dit ging heel moeizaam!
Een beetje duizelig vertrok ik naar de wachtkamer in de afdeling MKA. De foto's werden meteen getrokken en toen de chirurg alles nakeek, bleek alles prima in orde te zijn! Goed koelen en zeker niet niezen of mijn neus snuiten, veel rusten. Dat was de boodschap.
Daarna naar huis.
De volgende post gaat over mijn herstel van dag 1 tot dag 7 . Tot dan !
