Dag 1 tot 7 na de operatie

Hallo,

Mijn operatie is nu exact een week geleden. Even een update over de voorbije dagen. Natuurlijk met enkele fotootjes!

Nog na de operatie. Een beetje zielig..

Dag 1 na de operatie : donderdag 15 december

Toen ik ergens in de namiddag naar huis mocht de volgende dag na de operatie, is mijn papa mij en mama komen ophalen aan het ziekenhuis.
Meteen bij hen thuisgekomen ben ik op de zetel gaan liggen en heb ik geslapen. De pijnstillers deden hun werk goed al was het dove gevoel nog steeds daar. Ik was vaak duizelig en wankelde serieus op mijn benen. Al een geluk dat mijn mama mij een beetje kon ondersteunen.
Slapen deed deugd. Dit samen met het koelen. Mijn mama zorgde telkens stipt op tijd voor het vervangen van de icepacks en de pijnstillers. Voor de rest ging het eten moeizaam.
Ik had geen honger, nog steeds niet. Alpro Soya drank ging wel goed naar binnen. Met bosvruchtensmaak en ijskoud. Extra verkoeling voor mijn mond dus. Ook was ik van tevoren Fortimel gaan halen, dit is een soort van bijvoeding en geeft toch wat extra energie aangezien ik niet genoeg voedingsstoffen ging binnenkrijgen.
's Avonds voor het eerst een soepje naar binnen gewerkt. Langzaam maar het ging goed en het smaakte me. 's Nachts goed geslapen, dankzij de goede zorgen van de mama. Hieronder een niet zo flatterende foto van een oververmoeide Ine met dikke kaken, lippen en neus.. ( Het lijkt alsof mijn lippen net een botoxkuur hebben gekregen 😁

Net een Homer Simpson profiel langs de zijkant. 

Dag 2: vrijdag 16 december:

De pijn boven mijn lip en onder mijn neus was het ergste. Maar deze was te verdragen. Wel had ik vaak hoofdpijn. En mijn huid trok aan alle kanten, dus maar balsem smeren en Labello op mijn lippen. Vrijdagavond is mijn vriend mij komen ophalen en konden we naar huis. Heel het weekend heeft hij goed voor mij gezorgd, ik kwam niets tekort!

Dag 3: zaterdag 17 december en dag 4 zondag 18 december :

Dag 5 & 6 maandag 19 december en dinsdag 20 december.

Mijn vriend had mij maandag op weg naar zijn werk afgezet bij mijn ouders zodat ik niet alleen moest zijn. Ik was soms nog steeds heel duizelig en thuis zijn er veel te veel trappen om te doen. Een ongeluk is snel gebeurd dus werd ik gedropt bij mijn lieve mama waar ik braafjes op het gelijkvloers mag blijven.
Door haar goede zorgen trok ik het weer tot de avond, tot wanneer mijn vriend mij terug kwam ophalen. 's Nachts was het weer eventjes zoeken om goed te liggen.

Normaal slaap ik op mijn zij, maar dit kan nu niet meer dus slaap ik nu op een vernuftig gestapeld hoopje kussens onder mijn hoofd zodat ik een beetje rechter lig.
De nachten gaan onderbroken voorbij en 's ochtends wordt ik telkens weer braafjes gedropt bij de volwassenen crèche.
Vandaag, woensdag 21 december, exact 1 week na de operatie, gaan de soepjes al een beetje vlotter naar binnen, smaken ze me en houdt de Fortimel me op de been. Ik ben niet meer zo vaak duizelig maar wel heel moe. Dus nu ga ik terug een dutje doen omdat al de energie uit mijn lichaam gezogen is na het typen van deze posts .

Welterusten en volgende week woensdag terug een update !

Verslag operatie

Hoi,

Zoals je in mijn vorige post kon lezen was de dag van mijn operatie niet veraf.
Toen het tot me doordrong dat het effectief morgen stond te gebeuren, werd ik bang.

Maar waarvoor moest ik bang zijn? Ik ging toch in goede handen zijn, daar was ik van overtuigd!
Ik geloof nu dat ik bang was dat heel mijn gezicht er compleet anders zou gaan uitzien. Dat ik niet meer "ik" ging zijn. Maar ook was ik bang dat het allemaal maar voor niets ging geweest zijn en dat ik opgezadeld bleef zitten met nog meer ongemakken als voorheen.
Ettelijke nachtmerries heb ik hierover gehad. De meest rampzalige scenario's werden afgespeeld in mijn dromen. Dat de verdoving niet zou werken, en dat ik niets zou kunnen zeggen maar wel alles kon voelen. Dat het eindresultaat er verschrikkelijk uit zag en ik me niet meer buiten durfde te vertonen, dat iedereen me vol afgrijzen aankeek. Noem maar op.
Die dag voor de operatie was het snelst van al voorbijgevlogen. Vol frustraties vooral.
Ik had het gevoel dat niet veel mensen eigenlijk begrepen wat zo'n ingreep betekende voor mij.
Maar dat terzijde gelaten, heb ik enorm veel steun gehad van mijn vriend en mijn familie!
Die stelden me steeds terug gerust, dat alles wel goed zou komen en dat ik me helemaal geen zorgen moest maken. Nog snel langs de orthodont om haakjes te laten plaatsen op mijn beugel zodat de chirurg dat niet meer hoefde te doen. Deze haakjes dienen om de "wafer", het hulpstuk om de juiste beet te bepalen eens mijn kaak los staat, vast te zetten.
Toen ik thuiskwam die dag, heb ik nog een overheerlijke groentelasagne gegeten en alles voorbereid voor mijn toekomstige 6 weken vloeibaar eten. Dit hield in : zo'n 10 liter soep maken in allerlei smaakjes zodat ik daar al tenminste niet aan moest denken. Om 23 uur nog een groot glas water naar binnen gekapt want om middernacht moest ik nuchter zijn. Geen eten, geen drinken.

Slapen heb ik die nacht weinig gedaan. Vooral 's ochtends, toen ik mij om 8 uur moest aanmelden, gierden de zenuwen door mijn lijf.
Ik werd meteen naar mijn kamer geleid waar er nog een lief oud vrouwtje lag die iets had aan haar voet, maar ze nog niet wisten wat het juist was.
Daar was het wachten, nog steeds met zenuwbeestjes in mijn lijf die maar niet stil zaten. Nog snel even een foto met een zenuwachtige beugel glimlach!

Plots kwamen ze vertellen dat ik mij al mocht klaarmaken en dat ze mij meteen kwamen halen. Dit was om 9u30. De operatie zou een half uur later plaatsvinden.
Toen ze mij kwamen halen in mijn mooie ziekenhuispyama met twee koordjes, mocht ik op het bed blijven liggen. Ineens werd het mij allemaal teveel. Met tranen die rolden over mijn wangen reden zij mij door de gangen. De twee verpleegsters stelden me gerust. Maar toen ik in de voorbereidingskamer lag kon ik niet stoppen met wenen. Wat trouwens echt niet goed is, want als je weent geraakt je neus verstopt en de weken na de operatie mag je niet snuiten of niezen. 
De chirurg kwam nog eventjes dag zeggen aan mijn bed, en toen hij zag dat ik echt heel bang was heeft hij me op het hart gedrukt dat alles honderd procent goed zou komen en ik me echt geen zorgen moest maken.
Daarna hebben ze een catheter in mijn hand gestoken waarlangs de anesthesist de verdoving zou toedienen. Dit voelde ik amper.
En daar waren ze, klaar om mij binnen te rijden in de operatiekamer, twee super lieve verpleegsters. Maar toch kon ik nog steeds niet stoppen met huilen. En bibberen! Brrrrr! Wat was het daar koud! Ik kon alleen maar medelijden hebben met de mensen die in zo'n koude moesten werken. Toen ik dat zei, moesten ze lachen, ze waren het al lang gewoon.
De anesthesist deed zijn werk, wuifde me welterusten en toen was ik weg.
Om 13u30 uur werd ik terug wakker in de recovery. Wat was me dat?!
Een verschrikkelijk gevoel. Ik had het zò koud. Zo hard heb ik nog nooit gebibberd. En zoveel pijn. Ik kon niet slikken, heel mijn gezicht was doof. Ik was nog half verdwaasd wakker aan het worden en om de minuut werd er aan mijn arm de bloeddruk automatisch gemeten.
Ik wou hulp, iemand die me om mij bekommerde maar het was daar druk, heel druk. En om de aandacht te trekken van één van de verpleegsters kon ik niet roepen, geen knopje indrukken.
Ook had ik een icepack die heel de tijd van mijn hoofd gleed...
Toen had ik door dat wanneer ik mijn arm waar mijn bloeddruk werd gemeten, plooide, er een signaal afging aan mijn bed dat er niet goed kon worden gemeten. Dan kwam er iemand langs om te checken.
"Heb je pijn?" vroeg ze. Ik knikte van ja! "Dan ga ik nog iets bijgeven" vertelde ze. Ondertussen was ik mijzelf bijna uit het bed aan het bibberen en toen ze dit merkte, plaatste ze een verwarmingstoestelletje onder mijn lakens. Oh heerlijk! Ik kwam al snel tot rust en voelde een tintelend stroompje pijnstiller via mijn hand door mijn lichaam vloeien.
Toen ik bijna helemaal tot rust was gekomen werd ik naar mijn kamer gereden waar mijn mama stond te wachten. Die was opgelucht dat ik terug was maar ook een beetje geschrokken van hoe ik er uit zag.

Ik zie er precies dood uit, zo lijkbleek.
Op de kamer kreeg ik icepacks die ik rond mijn hoofd kon vastklitten. Veel handiger! Alleen zelf kon ik dit nog niet aandoen. Maar deze bleven wel op hun plaats zitten en gaven goed verkoeling.

Ik heb veel geslapen maar ben ook weer dikwijls wakker geworden. Mijn mama is heel de tijd bij mij gebleven tot 's avonds en mijn papa ook eventjes. Mijn vriend is meteen na zijn werk op bezoek gekomen en dit deed deugd. Hij is bij mij gebleven tot ik moest gaan slapen. De chirurg is nog langs geweest en wist te vertellen dat alles heel goed verlopen was maar dat het een half uur langer heeft geduurd omdat ik blijkbaar het dikste bot heb dat hij ooit bij zo'n jong meisje had gezien. Is dit dan positief of negatief? Daar ben ik nog altijd niet uit. Maar daardoor heeft hij veel meer moeten boren en slijpen. Ook wist hij me te vertellen dat ik waarschijnlijk bij de groep van "de grote opzwellers" hoorde. Dit betekende dat ik tegen zaterdag op mijn "meest opgezwollen" zou zijn. Nog een beetje proberen te drinken ( met een rietje ging niet aangezien ik mijn lippen niet op elkaar kreeg ). Dus eerder proberen naar binnen te slurpen met een doekje eronder.

Tijd om te slapen. Maar slapen ging niet. Het dametje naast me had me veel te vertellen maar het drong niet echt tot haar door dat ik niets kon terugzeggen. Dit was redelijk vermoeiend. Ook dwaalde zij rond 's nachts en had zij haar belletje voor de verpleging uit het stopcontact getrokken waardoor ik met mijn belletje de verpleging op de hoogte hield van haar nachtelijke zwerftochten. Mijn neus bloedde heel de nacht door, ik denk dat ik een heel pak tissues heb opgebruikt. Maar dit was normaal zeiden ze.
Ik denk dat ik elk uur heb gezien. De icepacks warmden snel op en de nachtverpleging was zo vriendelijk om deze telkens te vervangen en helpen aandoen. Super vriendelijk waren ze daar! Ik probeerde er een dankjewel uit te krijgen maar ze legde al gauw een vinger op haar mond dat ik moest rusten en zwijgen. Telkens met een hele lieve lach en de grootste zorg!

De volgende dag moest ik me aankleden voor foto's en bespreking. Eerst geprobeerd mijn tanden te poetsen en spoelen maar dit ging heel moeizaam!
Een beetje duizelig vertrok ik naar de wachtkamer in de afdeling MKA. De foto's werden meteen getrokken en toen de chirurg alles nakeek, bleek alles prima in orde te zijn! Goed koelen en zeker niet niezen of mijn neus snuiten, veel rusten. Dat was de boodschap.

Daarna naar huis.

De volgende post gaat over mijn herstel van dag 1 tot dag 7 . Tot dan !

Update, 4 maanden voor de operatie

Hallo !

Eindelijk eventjes de kracht om terug iets op mijn blog te plaatsen nu mijn operatie achter de rug is.
Ik heb een tijdje niets gepost omdat er ook niet veel te vertellen viel. Mijn beugeltraject verliep heel vlotjes en in augustus mocht ik op controle bij de kaakchirurg om te bekijken of alles goed zat voor de operatie.
Die dag was redelijk spannend want dan zou ik weten wanneer de operatie juist ging plaatsvinden. Oh wat had ik hier naar uitgekeken!! Bij de kaakchirurg aangekomen bekeek hij het verslag van de orthodont en vertelde mij dus dat alles er uitstekend uitzag en dat de afdrukken van mijn beide kaken goed op elkaar pasten.
Dit betekende dus groen licht voor de operatie! Oh wat was ik blij ! Maar tegelijk ook een beetje zenuwachtig aangezien het nu toch ineens dichterbij kwam.
Hij vertelde nog welke verplaatsingen hij juist zou doen en daarna kreeg ik het tweede goede nieuws te horen, namelijk dat hij enkel de bovenkaak ging opereren. Wat? Heb ik dat goed gehoord ? Jazeker, enkel de bovenkaak! Dit was weer even een "victory" momentje voor mij. Oef !
De kaakchirurg vertelde me dat mijn onderkaak vanzelf mee gaat "roteren" in de juiste positie. Handig toch?
Ook krijg ik een gewone osteotomie, geen segment osteotomie ( dit laatste betekent dat mijn bovenkaak in drie delen zou "gekapt" worden in plaats van mooi in één keer overlangs.) Ook een serieuze meevaller! Een segment osteotomie zou ook betekenen dat alles iets minder goed zou helen en ook meer kans op echte ongemakken. Dus dat ik dat niet ging krijgen, was ik enorm blij mee kun je wel voorstellen.

Daarna rechtstreeks naar de balie om de datum van de operatie vast te leggen. De medisch secretaresse bladerde in de immens grote en dikke agenda ( een beetje vergelijkbaar zoals het grote boek van Sinterklaas ) en toen zakte de moed in mijn schoenen aangezien ik zag dat we ondertussen al in november zaten..
"Ja, hij heeft het wel heel druk" zei ze. Logisch, want het is ook een hele goede chirurg! Maar toch, ondertussen zaten we al in december! Zou het echt niet vroeger kunnen? "Nee, jammer genoeg niet" vertelde ze.
14 december.
Dat wordt het.
Hmm... toch een beetje teleurgesteld. Dan komt het toch niet ineens zo snel dichterbij.
Maar ja, het is zo en dan heb ik nog veel tijd om het rustig te laten bezinken.

En dan ineens was het december! Zo maar ineens, *plop* uit het niets.. De maanden waren voorbij gevlogen en ik had niet eens tijd gehad om het "rustig te laten bezinken".

De paar dagen voor de operatie waren een rollercoaster van emoties. Half de tijd drong het eindelijk tot me door dat het echt stond te gebeuren. Ik kreeg dan heel veel zenuwen en ook angst, huilbuien, noem maar op. De andere helft van de tijd negeerde ik dat gevoel en leek het alsof het nog heel lang ging duren vooraleer het echt zover was.

Tot de dag voor de operatie... Die lezen jullie in mijn volgende post. ( om het een beetje overzichtelijk te houden ;) )

Lang geleden

Hoi , 


Alweer een paar maandjes voorbij gevlogen. Wat gaat het snel! Eerst en vooral mijn excuses voor het stof op deze blog. Maar geen zorgen, dat kan snel weggeblazen worden! 
Wat is er ondertussen gebeurd? 
Wel, allereerst werd mijn beugel dus geplaatst op 10 juni. De avond voordien had ik mij tegoed gedaan aan een heerlijk broodje martino aangezien afbijten uit de boze ging zijn en de kleur van de saus misschien ging achterblijven op mijn doorzichtige slotjesbeugel. Het heeft gesmaakt!
Met (half)volle moed ging ik de volgende dag rond 14 uur naar de orthodont. 
Daar kreeg ik te horen dat hij eerst mijn onderkaak gaat beplakken met brackets en nog niet mijn bovenkaak! Hoera! Wat een leuk nieuws. "Maar waarom dan?" vroeg ik.
Blijkbaar wilt hij eerst kijken hoe de tanden van mijn onderkaak zich verzetten vooraleer hij de brackets op de tanden van mijn bovenkaak zet.
"Mij best"dacht ik. 
Maar wanneer zou ik dan mijn bovenste blokjesbeugel krijgen?
Dat wist hij nog niet zeker. De volgende afspraak zou pas 5 augustus zijn. Dan zouden er foto's worden gemaakt en aan de hand daarvan zal hij verder kunnen plannen. 
Dus ging ik in de stoel zitten en gaf de assistente mij een geruststellende glimlach.
De brackets plaatsen was geen enkel probleem. 
Eerst werd er een soort van lichthardende lijm op mijn tanden gedaan, bracket erop en met een UV licht werd dit uitgehard. De warmte hiervan voelde ik wel door mijn tanden. Terwijl kreeg ik een soort van stofzuiger in mijn hand voor mijn gezever op te zuigen ( want er wordt wat afgezeverd ! ) en ondertussen was het tijd voor de plaatsing van de draad. Deze laatste was minder leuk maar het ging nog wel. 
Voila, de onderste rij tanden was klaar en ik mocht na een uitgebreide uitleg over verzorging en een verboden lijst van dingen die ik niet mag eten/drinken, vertrekken.
Natuurlijk niet zonder te betalen, helaas pindakaas...

Meteen voelde ik al dat er iets veranderd was ( buiten natuurlijk het feit dat er een heel ijzerwerk in mijn mond zit ). Maar ook dat mijn kiezen niet meer zo op elkaar pasten als voordien.
De dagen die volgden werd dit gevoel alleen maar erger en dit is natuurlijk omdat mijn tanden al aan het verplaatsen zijn. Wat gaat dat snel! 
Ik had een klein beetje pijn. Maar niet zo dat ik er echt van wakker lag en pijnstillers moest nemen. 
Na een paar dagen was het al terug weggeëbd en werd ik stilaan gewoon aan het idee dat er voor een 2 tal jaar versiering in mijn mond zou zitten. 
Waar ik wel last van kreeg waren wondjes, de brackets en de uiteinden van de draad sneden namelijk in mijn tandvlees en wangen. Maar daar was al een geluk ook een oplossing voor, namelijk de was die ik mee had gekregen. Gewoon een beetje kneden, erop friemelen en klaar.

Veel dacht ik niet aan mijn mooie ijzeren versiering de voorbije weken. 

Tot vandaag, 5 augustus dus.
Vandaag moest ik terug naar de orthodont en ik dacht dat hij foto's ging nemen en me kon vertellen wanneer ik nu mijn bovenste beugel kreeg. 
Maar ik kreeg enkel een nieuwe draad. Wat overigens wel pijn deed! De oude eruit, de oude elastiekjes er uit , een nieuwe stevigere draad er in en elastiekjes er rond. Brrr!!
Na wat trekken en sleuren had ik een gloednieuwe draad maar niet zonder verpinken. 
De orthodont wist te vertellen dat hij eerst nog wou zien hoe mijn tanden zich positioneren. 
Dan had hij het ineens over een eventuele TPD, dit is een soort van schroef met vier uiteinden die wordt geplaatst in de bovenkaak en als het ware de kiezen naar buiten 'duwt'. 
Deze kaakverbreding in mijn bovenkaak zou misschien nodig zijn aangezien ik een kruisbeet heb en alles veel te smal is. 
Maar , het is allemaal nog niet zeker. Ik hoop alleszins van niet. 
Zo, dat was het dan. De volgende afspraak is 22 september pas.
Dan gaan ze brackets bijplaatsen op mijn achterste kiezen van mijn onderkaak. Daarna foto's en nieuwe afdrukken van de situatie.

Ik ben benieuwd. 


Tot binnenkort!

Het traject

En dan nu ! Het voorgestelde traject

De orthodont vertelde me dat het volgende gaat gebeuren : Een voorbehandeling , de operatie en een nabehandeling.
De voorbehandeling zou bestaan uit een blokjes beugel ... 'Shit' dacht ik, toch niet weer !? Hoewel ik nooit een blokjesbeugel heb gehad maar enkel die activator-blok in mijn mond, zag ik er toch ferm tegenop om weer met een ijzerwinkel rond te lopen op mijn volwassen leeftijd. 

'En hoelang dan?' vroeg ik.

"Anderhalf jaar voorbehandeling, dan operatie en daarna 6 maanden nabehandeling" zei hij. 

Zucht. Daar had ik helemaal niet op gehoopt. Stiekem had ik gehoopt dat ze meteen aan die operatie konden beginnen en dat het dat dan was.
Achja, wat zijn nu 2 jaar in een mensenleven dacht ik optimistisch.
En in deze moderne tijd hoef je hélemaal niet meer met een hopeloos fietsenrek in je mond rond te lopen maar zijn er meer esthetische oplossingen op de markt gebracht. De doorzichtige slotjesbeugel bijvoorbeeld. Deze is (bijna) onzichtbaar en werkt ( in tegenstelling tot veel misvattingen) even goed als een metalen slotjesbeugel.

Tijdens deze voorbehandeling zouden ze de tanden van mijn onderkaak en bovenkaak in een perfecte boog plaatsen zodat tijdens de operatie mijn boven en onderkaak perfect op elkaar passen.
Ook moet je weten, heb ik 'last' van een gummy smile ( veel tandvlees zichtbaar als ik lach ) . Deze zou ook ietsjes verminderen door de operatie. Dat is mooi meegenomen!
De slotjesbeugel zou er tijdens de operatie blijven opzitten en dienen als middel voor de finishing touch tijdens de nabehandeling.
Hij raadde mij nog wel een gesprek aan met de kaakchirurg. Deze bevestigde eigenlijk alles wat de orthodont had verteld en had er een goed oog in.
Nu krijg ik over 10 dagen mijn 'niet zo hopeloos' fietsenrek.

Aangezien ik ondertussen al wat opzoekingswerk heb gedaan weet ik dat ik na het plaatsen van mijn beugel niet alles meer kan eten wat mijn buikje begeert. Dus ben ik van plan om in de volgende 10 dagen ruimschoots afscheid te nemen van alle dingen die mijn keramische beugel kunnen verkleuren. ( Rode wijn, spaghettiesaus, kerriesaus, koffie, zwarte thee, rode biet,...)
Helaas pindakaas, maar al die lekkernij zal ik met mijn beugelbekkie toch moeten beperken tot het absolute minimum.

Tot over 10 dagen!

Hier nog enkele zéér flatterende foto's (!) ;)

Mijn gebit in vooraanzicht.
Hier zie je goed hoe de kiezen naar binnen staan
en er kleine diastemen zijn tussen mijn hoektanden en mijn fronttanden

Zijaanzicht : mijn overbeet is zichtbaar.

 

Zijaanzicht: mijn overbeet is zichtbaar en mijn hoektand
heeft geen contact met mijn ondertanden.

Het begin

Hallo ! 

Welkom op deze blog waar ik alle ervaringen wil neerschrijven van vóór, tijdens en na mijn kaakosteotomie.

Even een korte schets van mijn situatie: Al sinds jongs af heb ik een overbeet én een verkeerd slikpatroon. Deze overbeet is er gekomen door overmatig duimzuigen. Wat dus geresulteerd heeft in een verkeerde slikbeweging ( ik duw mijn tong tegen mijn voorste tanden tijdens het slikken ) en dus ook mijn tanden van mijn bovenkaak te ver over mijn tanden van mijn onderkaak staan.
De stand van mijn kaken zijn niet ideaal en mijn kiezen staan te ver naar binnen.

Dit hadden de orthodont en tandarts al op mijn vroegere leeftijd ondervonden en ik heb toen ook meteen een beugel ( van het activator type ) gekregen om de stand van mijn kaken tijdens de groei te verbeteren.

Na dit (helse!) traject van 1.5 jaar zei mijn orthodont dat de beste en blijvende oplossing toch een kaakoperatie zou zijn.
Nu moet je weten dat mijn toenmalige 14 jarige-ik héél erg schrok van deze conclusie! Ik vond het toen allemaal veel te drastisch en hélemaal niet nodig. Mijn ervaring met mijn Activator beugel was namelijk niet zo rooskleurig.
 
Ik heb dus resoluut nee gezegd en er jarenlang niet meer aan gedacht. Tot op een gegeven moment ik mezelf meer en meer begon te storen aan de werking van mijn gebit. Ik kreeg meer last van een 'klikkende' kaak tijdens het lachen, geeuwen of kauwen en mijn slikbeweging is nog steeds verkeerd. Mijn spieren in mijn onderkaak moeten ook teveel moeite doen om mijn lippen op elkaar te krijgen. Ook staan mijn kiezen nog naar binnen en daardoor heeft mijn tong te weinig ruimte en glipt deze soms stiekem naar buiten.

Uiteindelijk na veel wikken en wegen heb ik de knoop doorgehakt, terug contact opgenomen met mijn orthodont en hem verteld dat ik toch wil doorgaan met deze operatie. Deze had alle foto's en gegevens nog liggen van 12 jaar geleden! Een hele verrassing om mezelf zo terug te zien. Zo merkte ik pas dat de activator beugel wel degelijk zijn werk had gedaan. Dus dat was al niet voor niets geweest.

Meteen gehapt in een 'overheerlijke' pasta en röntgenfoto's genomen van mijn gebit. Als alles klaar was mocht ik terugkomen voor een bespreking van mijn traject. 

Toch wel spannend..

De Activator! Een functionele beugel die je dwingt om de stand van je kaken te veranderen